Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Ian]

Spojrzałam na Syriusza.
- Ym? Tak?

[Syriusz]

-Hy? Co? - ocknąłem się.

[Ian]

- Co się mnie głupio pytasz, ty coś chciałeś, to gadaj.

[Syriusz]

-Sorry, zapomniałem. - Mruknąłem.

[Ian]

Zdecydowałem się przewrócić tylko oczami, co też zrobiłem i usiadłem. Zerknąłem na Garetha, a że nie wyglądał jak ktoś, kto planuje ucieczkę lub morderstwo, przeniosłem wzrok na Syriusza.

[Karo]

Weszła, trzymając Cass w pysku. Pusciła ją i zaczęła się dalej smiać. Cudem ominęła jakies drzewo, które tam rosło. Chwiała  się jak jakis niedorozwój. Wpadła do rzeki, ze smiechem wyszła z niej. Swiat tak fajne faloooował.

[Cassandra]

Pisnęłam ruszając za nią. Czułem to co Karo ale przytłumione.

[Ian]

Nagle z zarośli i drzew wybiegło dziewięć wilków. Część z nich rozejrzała się, stając w pewnej odległości od nas wszystkich już tu będących. Reszta przeszła jeszcze parę kroków, mówiąc coś zdawkowo do siebie i zerkając na nas. Zarejestrowałem, że jeden z nich był basiorem, reszta to wadery. Wilki stanęły w nieregularnej grupie, rozglądając się. Spojrzenie jednej z wader, ciemnobrązowo-białej z sercem na lewym barku, prześlizgnęło się objętnie po Garecie i Syriuszu, zatrzymując się na mnie. Wadera zesztywniała, jakby się nad czymś zastanawiając, a jednocześnie lustrując mnie wzrokiem. W końcu podeszła do mnie, z za nią potruchtała ruda wadera o zielonych włosach, małych, fioletowych skrzydłach i czarno-białej szachownicy na grzbiecie.
- Ian? - spytała, odgarniając grzywkę na bok i przyglądając mi się uważnie. Rudo-zielona usiadła nieco za nią, przyglądając mi się z ciekawością.
- E... Ta. - mruknąłem. Wadera miała identyczny jak ja wzór sierści i taką samą grzywkę, tyle że szaro-brązową. - Ditzzi? - wyjrzałem zza wadery, by dojrzeć tę drugą. -Klini?
Ditzzi i Klini uśmiechnęły się równocześnie. Odwzajemniłem uśmiech niepewnie. Reszta wilków nie kwapiła się narazie, by podejść bliżej, toteż nie zwracałem na nich narazie uwagi. Gareth za mną obserwował uważnie grupę.
- Jakim sposobem jeszcze żyjecie? - spytałem po chwili prosto z mostu. Ditzzi skrzywiła się, zniesmaczona najwyraźniej moim brakiem taktu.
- Ty mi to powiedz. Mam 104 lata i wciąż żyję. - uniosła brwi. - Miracle?
Westchnąłem. I przypomniała mi się odpowiedź na własne pytanie.
- Kiedyś może wyjaśnię. Może. Nie oczekuję, że zrozumiecie.
- Kto to? - wtrąciła ni z gruszki, ni z pietruszki Klini, wskazując na Garetha, Syriusza i Karo.
- Y... - spojrzałem, zezując na Syrka. - Część historii.
Klini straciła zainteresowanie tematem, zanim jeszcze skończyłem przedstawiać wilki. Przewróciłem oczami, Ditzzi spojrzała na mnie kwaśno, z bliżej nie znanych mi powodów. Wyjrzałem zza niej jeszcze raz, a ona westchnęła ciężko. Machnęła łapą na pozostałą siódemkę. Podeszli. Pomachałem im łapą. Nie byłem pewien, czy mnie pamiętają, ja, w każdym bądź razie, ich nie bardzo kojarzyłem.
- Ym... Hej? - mruknąłem, po czym ze zdumieniem dojrzałem wśród wilków różowego pudla francuskiego, naturalnie wzrostem dorównywała pozostałym. Dostrzegła, że się jej przyglądam, przecisnęła się na przód i liznęła mnie w pysk, z szerokim uśmiechem. Najwyraźniej ona mnie pamiętała. Po chwili coś mi kliknęło w głowie.
- Amberlina? - uśmiechnąłem się równie szeroko co ona.
- W moim przypadku też dziwisz się, że żyję, Ianciu? - spytała, machając lekko ogonem zakończonym kulką różowego futra. Zirytowało mnie nieco to 'Ianciu', ale nic na ten temat nie powiedziałem.
- Nie, no co ty. Ty jesteś nie do zdarcia.
- Jasne. - zaśmiała się. - Lepiej odpukaj.
Przezornie stuknąłem łapą w ziemię. Tymczasem przede mną stanęła kolejna wadera, biała w zielone cętki o równie zielonych włosach i łapach.
- Lefa! - wyszczerzyłem się w uśmiechu, od którego zaczął mnie boleć pysk. - Jak się masz?
- Jak widać, braciszku. Uczepiłam się życia jak pluszowy kot ogona Klini, lecz widać, że to twoja sprawka?
- Pewnie tak... - skrzywiłem się, choć raczej powinienem się się cieszyć, że moje rodzeństwo wciąż żyje. Wiedziałem również, że Lefie nie chodziło o pluszaka Klini. Machnąłem łapą do kolejnego wilka.
- Cho no, nie mam tyle czasu.
Zamiast jednej wadery, przydreptały trzy.
- Siema, Kinari. - przybiłem łapą piątkę brązowej waderze z trupią czaszką wytatułowaną na lewym ramieniu. - Hejka, Hita. - kiwnąłem głową do szarej wadery z maślaną końcówką ogona. - Cześć, Stormakina. - podałem łapę klejnej szarej waderze, ale o intesywnie niebieskich włosach, łapach i ogonie. Na przód wysunęło się szczenię, również wadera, wpatrując się we mnie wielkimi żółtymi oczami. Waderka była jasnoszara, z czarno-szaro-białymi pasami na ogonie.
- Hej. - posłałem jej uśmiech, który nieśmiało odwzajemniła. - Jak się nazywasz?
- Eris... - usiadła przede mną, przekręcając łebek na bok.
- Jestem Ian.
- Wiem. Czy to prawda, że masz 104 lata?
- Teraz już 105. Niedawno miałem urodziny. Ale tak, to prawda.
- Amber i Daniel mówią, że jesteś nieśmiertelny. - otworzyła szeroko oczy. - I że potem się okaże, czy ja też. Jak dorosnę. Bo inni są nieśmiertelni.
Kiwnąłem głową, zainteresowałem się jednak czym innym.
- Daniel? - spojrzałem ponad głowami sióstr, próbując dostrzec brata. Brat sam przylazł. Zmierzyliśmy się wzrokiem i w milczeniu przybiliśmy żółwia łapami. Poniewczasie przypomniałem sobie o Garecie, który obserwował nas bez wyrazu pyska. Spuścił wzrok, gdy na niego spojrzałem.

[Syriusz]

-Ymm. - mruknąłem, patrząc spod przymrużonych powiek na Iana. -Spora rodzina.

[Cassandra]

Ze zdumieniem zerknęłam na taką masę wilków i całej reszty. Skryłam się za łapą Karo.

[Karo]

- Caaaass, spokojna głowa, oni nie gryzą. A jak cos to ja ugryzę. Jak się skończy ta faaaazaaaa.. Skąd ja wzięłam taki dobry towar? - zasmiała się. Po chwili podniosła się.
- Nie no, Karo, spokojnie, opanuj się - syknęła do siebie. Wyprostowała się, poprawiła skrzydła i swymi złocistymi oczami spojrzała na wszystkie wilki. No cóż, Ian nigdy praktycznie nie wspominał o swojej rodzinie. Przeciągnęła się i wzięła gronostaja ostrożnie do pyska, następnie podrzuciła nim do góry by ten spokojnie spadł na jej grzbiet. Wzbiła się w powietrze.

[Cassandra]

Wtuliłam się w futro wadery, zadowolona.

[Karo]

Leciała coraz wyżej do góry. W końcu zatrzymała kilkadziesiąt metrów nad chmurami. Mlasnęła i zaczęła lecieć pionowo w dół. Jakis metr nad ziemią zrobiła kąt prosty i z bardzo dużą prędkoscią leciała równolegle z rzeką.

[Cassandra]

Zamrugałam.

[Alycia]

Wstałam i wyszłam.