1
Historię porwania Persefony hymn homerycki opowiada nam z wielkim kunsztem. Jej matka jest gdzies daleko. Albo może raczej to córka odeszła daleko, w jakieś ustronne miejsce, gdzie bawi się i zrywa kwiaty z córkami Okeanosa. Zgodnie z wolą Zeusa, ziemia wydała cudowny kwiat, jakiego jeszcze nikt nie oglądał. Persefona zrywa go, a wtedy kwiat okazuje się być narcyzem, który symbolizuje bogów podziemii. Ziemia rozstępuje się, wyjeżdża z niej Hades na złotym rydwanie i uprowadza córkę Demeter. Helios, Słońce, słyszy i widzi wszystko. Jako ostatnia głos Persefony słyszy Demeter. Zrywa sobie z głowy welon, spowija się w szaty żałobne i przez dziewięć dni i nocy, nie jedząc ani nie kąpiąc się, błądzi z dwiema płonącymi pochodniami w dłoniach. Demeter ukrywa się w świątyni, pogrążona w smutku i żałobie, jednocześnie powstrzymując wzrost roślin na ziemi. Bogowie nie dostają już ofiar, póki Zeus nie wysyła Hermesa do świata podziemnego, aby Hades oddał Persefonę jej matce. W hymnie homeryckim Persefona odprowadzona jest do matki tak, jak została porwana - na wozie Hadesa. Usłyszawszy od Hermesa postanowienie Zeusa, Hades udaje jak najszczersze posłuszeństwo. Ukradkiem jednak daje Persefonie do zjedzenia owoc granatu, wiedząc, że skutkiem tego powróci ona do podziemii na trzecią część każdego roku. Ostatnie wersy hymnu mówią o szczęśliwym połączeniu matki i córki.
