Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Syriusz]

Kiedy gadaliśmy, szum nagle znacznie się przybliżył i stało się jasne, że to nie żadne owady, a istoty zbliżone mocą i rozmiarem do nas. Na niebie pojawiła szarobiała plama, drgająca cały czas, jakby istoty, z których była złożona, od czasu do czasu poruszały skrzydłami. Bezan zaczął węszyć, ja natomiast chwyciłem Stormakinę pod łapę i pociągnąłem w głąb jaskini, za ognisko.
-Zostań tu. - poleciłem. -A jak powiem ''już'', to wiej.
Bezan zaklął. Podbiegłem do niego.
-Anioły. - mruknął.

[Ian]

Kiwnęła głową na słowa Syriusza.

[Syriusz]

Anioły były już prawie przy moim pałacu. Bezan cofnął się o krok, po czym obaj pobiegliśmy w głąb Cubiculo. Zatrzymaliśmy się przed ogniskiem i odwróciliśmy, wbijając pazury w ziemię. Wysiliłem wzroki zobaczyłem, że anioły lecące na tyle trzymają w łapach ogromne głazy, utrzymywane pewnie w powietrzu przez lewitację, bo nic nie byłoby w stanie podnieść takiego ciężaru i lecieć z nim przez setki kilometrów. Tuż przed tym, jak kilka pierwszych aniołów wleciało do pomieszczenia, wbiegli Sathil i Belt. Mój sobowtór rzucił się na jednego z aniołów, strącając go na ziemię, po czym obaj zbili się w kulę, gryząc się. Na Belta rzuciły się dwa inne. W tym momencie głazy opadły na ziemię z hukiem, zasłaniając wejście do pałacu. Zrobiło się ciemno jak w grobie, jedynymi źródłami światła były dziury w suficie.
To nawet nie była jakaś niewyobrażalnie wielka armia wilków Anioła. Tylko niewielka, na oko dwudziesto-, dwudziestopięcioosobowa grupa. A jednak, kiedy dopadły mnie i Bezana, nie zdołałem nawet wycharczeć ''Już'', mogłem tylko mieć nadzieję, że Stormakina sama zauważyła, jak beznadziejna jest sytuacja i uciekła. Gdy w końcu ataki aniołów zaczęły słabnąć, ja i Bezan leżeliśmy już na ziemi wykrwawiając się, nie mając chyba nawet jednej kości całej. Większość aniołów była równie mocno ranna, jednak walczyli z niemal niemożliwą siłą. Belt padł jako następny. Sathil bronił się najdłużej, ale w końcu i jemu brakło już sił. Anioły, krwawiąc nie mniej niż my, wyleciały przez dziury w suficie, na pożegnanie warcząc i strącając na nas kamienie.

[Ian]

Stormakina leżała w kącie pomieszczenia z połamanymi łapami. Zemdlała, z powodu utraty krwi.

[Syriusz]

Go góry kamieni zawalającej wejście zaczął się ktoś dobijać, nawołując. Po chwili rozległ się czyjś cichy głos.
-Rachel. Spróbuj od góry.
Rozległ się dźwięk, jakby szelest skrzydeł i w otworze w suficie pojawiła się głowa wadery. Mimo, że zasłoniła sobą światło dzienne, świeciła jakby od środka.
Straciłem przytomność.
Basior na zewnątrz wybiegł.

[Syriusz]

Wadera zniknęła, po czym pojawiła się obok Stormakiny. Zbadała ostrożnie jej puls.

[Syriusz]

Anioł pojawił się przed wejściem.

[Ian]

Wbiegłem, łeb w łeb z Gareth'em. Wskoczyliśmy na kamienie, które zasłaniały wejście.

[Karo]

Wleciała za basiorami.

[Syriusz]

-Karim! - zawołała z środka Rachel. -Jest tu z nimi nieprzytomna wadera.
Anioł zmarszczył brwi.
-U góry jest otwór. - powiedział do Iana, Karo i Garetha.

[Ian]

Wskoczyliśmy przez wskazany otwór do środka. Oniemiałem.
- Syriusz? - spojrzałem na anioły. - Co się z nimi stało?
Gareth obrzucił spojrzeniem rannych i zatrzymał wzrok na Stormakinie.
- Inny, Stormakina. - kiwnął głową w jej stronę.

[Syriusz]

Rachel spojrzała na Iana.
-My. Anioły.

[Syriusz]

Karim pojawił się na dachu jaskini, po czym wleciał przez otwór do środka. Przyjrzał się mnie, po czym po kolei reszcie demonów.

[Karo]

Stała za Ianem i Gareth'em. Nie miała pojęcia, co robić, gdzie robić, co mówić, dlatego wolała stać z tyłu.

[Ian]

Zawarczałem.
- Prawie ich zabiliście, a teraz wołacie nas na pomoc?! - wydarłem się, niewiele z tego rozumiejąc. Gareth przytrzymał mnie, żebym się na nikogo nie rzucił, a potem zaczął podchodzić do każdego rannego i sprawdzać puls.